(By przejść do bloga, kliknij w obrazek)
FRAGMENT:
„Czasami czuł do siebie obrzydzenie. Patrzył w lustro i widział coś idealnego. Wysokiego, smukłego chłopaka, który, wydawałoby się, ledwie wkraczał w dorosłość, chociaż kazano mu już być odpowiedzialnym za wszystko co robi i mówi, gdy ledwie odrósł od podłogi. Wszyscy patrzyli. Nie tylko rodzina i przyjaciele, ale cały świat. I każdy oczekiwał od niego, że z każdym dniem, każdym kolejnym krokiem będzie coraz lepszy, a on właśnie taki chciał być. Wspinać się coraz wyżej i wyżej, nie oglądać się za siebie, ale pamiętać… pamiętać o najbliższych. Zawsze miał być po ich stronie. Ale życie to coś więcej niż odnoszenie sukcesów i blask fleszy. To porażki, bolesne upadki i… miłość?
Kochał. Patrzył każdego dnia w jego oczy, jakby były lustrem dla jego własnej duszy i to właśnie jego słowami tworzył swój rachunek sumienia. Przed nim upadał na kolana, gdy brakowało mu sił i to w jego ramionach łkał cicho, gdy zwyczajnie chciał przestać. Przestać istnieć choćby na chwilę, żeby nie musieć oglądać więcej swojej obłudnej twarzy na plakatach, nie słyszeć ponownie wszystkich kłamstw, które wypowiedział. Ale wstawał co rano, otwierał oczy i widział jego uśmiech. Jego dotyk był jedyną rzeczą, która sprawiała, że zapominał kim jest, ale czasami…
Czasami nienawidził swojego lustrzanego odbicia. Starannie ułożonych włosów, delikatnej urody podkreślanej ostrym makijażem. Każdego razu, kiedy słyszał, jak bardzo jest piękny i jak trudno jest oprzeć się przed choćby najsubtelniejszym muśnięciem fragmentu jego skóry. Nienawidził swoich dłoni, którymi zawsze robił wszystko, o co On go poprosił. Czym był? Czy w ogóle był? Czy może to tylko czyjś sen, do którego przypadkiem wplątał się jakiś obcy nieznajomy o wyglądzie anioła, o namiętności samego szatana i ukrywał w sobie wszystkie najskrytsze tajemnice czyjegoś jestestwa?”
autorka: Czokoladka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz