(By przejść do bloga, kliknij w obrazek)
FRAGMENT:
„Zanim cokolwiek wam opowiem, chciałbym o coś zapytać: Jak wyobrażacie sobie niebo? Czy są to rozległe łąki pełne kwiatów? Czy może składa się wyłącznie z chmur i niebieskich przestworzy?I Kolejne ważne pytania: Kim są anioły? I jak wyglądają? Czy są idealnie piękne, odziane w wymyślnie zdobione złotą nicią białe szaty? Czy zawsze się uśmiechają? Czy są bezbłędne i nie mają żadnych wad? Czy są święte? Czy istnieją po to, żeby nam pomagać? Czy ich świat to kraina bezkresnego szczęścia?
Zastanówcie się nad tym dobrze, apotem posłuchajcie, co mam do powiedzenia.
Moje mieszkanie od dwóch lat było strasznie zadymione. Gdy wchodziło się do pomieszczenia, wszystko wydawało się znajdować gdzieś za mgłą. Byłem nałogowym palaczem, ale na tym nie kończyły się moje nałogi. Zdarzało mi się –przynajmniej dwa lub trzy razy w tygodniu – znaleźć na jakiejś imprezie albo ot tak u znajomego, gdzie zostawiałem grube pieniądze, żeby nacieszyć się kilkoma kreskami białego proszku. Przynajmniej na początku to tak wyglądało…
Miałem się za szanowanego gitarzystę, który grywał koncerty na całym świecie, ale odkąd w moim życiu zabrakło pewnego istotnego fragmentu, który powiedziałby mi STOP lub byłby powodem, dla którego sam bym to zrozumiał, nieco się zagubiłem. Liczyło się zapomnienie pieniądze zarabiane na uwielbiających moją muzykę ludziach, które wydawałem na to pierwsze. Dlaczego miałoby obchodzić mnie cokolwiek innego? Bardzo podobało mi się bycie egoistą i nikt nie mógł mi tego zabronić, nawet jeśli na części koncertów byłem tak zjarany, że grywałem głównie powstałe w mojej głowie improwizacje. Podobno były genialne, ale żadnej z nich nigdy nie zagrałem dwa razy. Nie dostrzegałem większego sensu w odtwarzaniu czegokolwiek, odkąd nikt nie potwierdzał słowami tego, co ja przekazywałem muzyką. Mój wokalista, mój brat, mój…”
autorka: Czokoladka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz